آفریدگار هستی آدم را از خاک آفرید شاید بر پایه همین اندیشه است که مردمان ایران زمین از سپیده دم تاریخ تا به امروز همواره خاک را گرامی می‌داشتند. برخی از پیشینیان پا را از این حد فراتر نهاده و از بیم آلوده شدن خاک، حتی از دست رفتگان خود را هم در خاک نمی نهادند. در ادب پارسی نیز خاک جایگاه ویژه خود را دارد. که هم نمودگاه آغاز راه و هم پایان دهنده آن است. در زندگی برخاسته از خاک، اندیشیدن به جهان بدون خاک ناشدنی است. زیرا گیاهان و جانوران سرانجام انسانها را به نیستی می‌کشاند. این خاک آماده و بارورگشته، خوراک و پوشاک و مسکن آنان را نیز فراهم آورده، اینک به امانت به ما سپرده شده، تا همچون ماندگاری گرانبها آنرا نگاه داشته و پس از بهره گیری از روی دانایی آنرا به آیندگان بسپاریم.